AS EMOCIÓNS DOS ANIMAIS, EN PRIMEIRA ‘PERSOA’

Gústannos os animais. Telos na casa, visitalos na granxa ou velos no seu hábitat natural pero, algunha vez vos puxestes no seu lugar? Que pensarán eles de nós? Agradaralles a nosa presenza ou, pola contra, desacougaralles? Poñerse na súa pel e tratar de imaxinar o que senten foi o punto de partida destes tenros relatos logo de ler «Son un cabalo», escrito por Gonzalo Moure e ilustrado por Esperanza León.

 

Son un pastor alemán. Todos os días vén visitarme unha rapaza que vive comigo en Campañó. Ten o pelo louro e os ollos azuis e
pequenos. Cando xogas comigo gústame, non me dás medo. Despois sempre me dás unha galleta das que a min tanto me gustan. Ti, nena, pensas; eu non sei o que pensas de min, pero eu sei que pensas. Gustaríame poder saber o que pensas. Eu creo que ti, moitas veces, sabes o que penso porque, cando ladro, dásme de comer ou de beber, ou tamén xogas comigo. A min gústame correr e eu creo que ti o sabes porque nunca me encerras. Gústame que me deas aloumiños porque me recordas a miña nai, que tamén mos daba coa súa pel e coa súa lingua. Dende que nos separaron desexo poder volver ver a miña familia. Hai uns anos, cando vía a un grupo de cans, pensaba que era a miña familia, desexaba poder volvela ver. Aínda agardo ese día. O que máis desexo no mundo é poder ver a miña familia, na que tanto penso, coa que tanto soño. Non me gusta cando me berras nin cando me pegas porque me portei mal. Tampouco me gusta cando me pós bozo. Gústame que xogues comigo aínda que ti non o saibas.

Cristina Pérez, 6º

(CEIP Parada-Campañó)

 

Son un peixe de cores. Estou nun acuario. Todo o mundo me mira, sobre todo unha nena que me dá de comer. A nena ponse a falar, conta o que lle pasou durante o día pero, como non hai ninguén no cuarto, supoño que fala comigo. A nena é pequena, ten uns seis ou sete anos, case sempre leva unha saia e camisetas de cores. Non entendo moi ben o que dis, nena, eu sei que me falas pero, non sei nin como falar contigo, nin entendo ben o que dis. Ás veces tamén vexo persoas adultas, unha muller e un home. Eles case non me fan caso. Ás veces dánme de comer, pero case non fan caso. Neniña, encántame cando me fas brincadeiras e divírtome contigo. Teño pequenos recordos da miña nai, dos meus irmáns e dalgúns peixes que estaban comigo e pasabámolo moi ben. Teño moitas cousas que non entendo de ti. A min gústame xogar na auga e ti pasas o día mirando o outro acuario cadrado onde hai persoas dentro. A min gústame estar con outros peixes, pero estou só. Hai cousas que me dan medo de ti. Fas movementos moi raros e asústasme. Tocas o acuario moi forte e fas sons que me dan moito medo. Gustaríame contarche que durmo na auga sen deitarme e cos ollos abertos. En cambio, ti tómbaste nunha cama e dormes cos ollos pechados. Na memoria dos peixes gustaríanos estar todos no mar. Tamén nos gusta o océano. Alí sénteste libre, podes facer de todo, voltas, xogos, ir a lugares do mar moi lonxe… é o mellor! Grazas por escoitarme, por estar comigo, por coidarme. Espero que sigas sendo tan boa comigo, espero que sigas a coidarme tan ben.

Rita González González, 6ºB

(CEIP Álvarez Limeses)

Son un lobo, un lobo carnívoro e, aínda así, non como carne. Unha nena, ás veces, pasea pola fraga na que a miña manda vive. O cabelo louro e os seus lazos, que colean cando foxe de min, e os seus ollos asustados, que escintilan. Ti pensas que quero paparte, pero non é verdade. Asústaste cando corro detrás de ti, mais só é un aceno de xogar. Algunha xente ódiame sen coñecerme, pero non é o teu caso. Gústame o teu riso, cando corremos xuntos. Ti pensas que o meu ouveo é de desagrado, mais é mentira. É o meu modo de rir. Os teus cariños impulsan os meus ouveos. Tampouco sabes que non durmo profundamente, porque se non podería vir un cazador. Iso dixéronlle os meus tataravós aos meus avós, e os meus avós aos meus pais, e os meus pais a min. Os meus devanceiros eran case tan listos coma ti. Por iso eu son un lobo listo, coma os meus devanceiros. Poucas cousas conseguen asustar a un lobo, pero ti fas algunhas desas cousas. Cando fas ruídos doutros animais ao xogar xunto a min, fasme sentir ameazado. Tampouco quero que intentes levarme para a túa casa. Son moitos humanos vivindo xuntos e pode chegar a ser perigoso. Estou feliz coa miña manda. Eu soño con vivir nun lugar cheo de ríos e plantas. Sería moito mellor xogar alí que na fraga chea de cazadores. Gustaríame que souberas que cando estou quieto estou en alerta, que cando ouveo estou ben. Ti non entendes o que eu digo con isto, e gustaríame que aprenderas a miña curiosa lingua. Quero que continúes rindo e non volvas terme medo nunca máis. Quero ser o teu amigo. Quero que sexas a miña amiga.

Lorena Abilleira Gil, 6ºA

(CEIP Álvarez Limeses)

 

Son un huski. Hai días que me vén visitar á miña caseta. Non me dán medo os humanos, xa que se portan ben comigo, non me fan dano. Gústame que me revise os ollos porque di que cando sexa grande podo ter problemas de vista. Gústame que coide as patas. Como os huskies somos cans de traballo, as nosas patas son imprescindibles. Ti, home, es bo comigo. Gústame estar contigo, aínda que non quero que me bañes. Eu prefiro que me cepilles, xa que a miña raza é limpa e non cheira. Cando acabamos aquel percorrido cheo de xente, ás veces estás contento e outras decepcionado. Eu non sei que pensas. É difícil sabelo, aínda que sei que algún día conseguireino. Quero expresarme. Xa encontrei maneiras, e ti tamén comigo. Sabes o que quero facer só ás veces; cando quero xogar, ti agochas a pelota, entón empezo a chorar e ti lévasme fóra. Non te entendo, só quero xogar. Pero ti dáste de conta. Creo que algún día ti e mais eu falaremos igual. Cando me acariñas sinto un forte sentimento porque penso na vez que estaba nun sitio onde me vendían e iso é o que máis me gusta de ti. Gustaríame quesouberas o que sinto. Quérote moito. Dende que cheguei, ti cóidasme coma se fose o teu fillo. Ogallá fose un humano coma ti, pero non podo. O importante é que cando tiro da zorra non somos dous, somos un!

Paula Fernández Ucha, 6º

(CEIP Parada-Campañó)

Son un esquío. Vivo nun parque e todos os días vexo a moita xente pasear: chovendo, nun día soleado, con cans, volvendo do traballo… Pero todos os días á mesma hora vexo a mesma nena. Sempre con dúas trenzas, cunha mochila e cunha bolsiña con landras para min. Sinto escapar moitas veces, pero tes que entendelo, es moi grande e ás veces dásme medo. Sei que só me queres aloumiñar, pero teño que fuxir, non podo evitalo. Gústame o teu sorriso. Ás veces avísame de que vas tocarme, e esas veces, tranquilízasme, dásme seguridade e felicidade. Tamén me dá medo cando corres cara a min. Penso que me vas pisar, e cando queres collerme tamén. Ás veces enténdote. Sei que che gustaría levarme á túa casa, pero a túa nai non te deixa e tampouco che gustaría deixarme encerrado nunha gaiola. Eu penso igual. Este parque é o meu paraíso, cos demais esquíos, vendo a xente pasear e coas túas visitas. Necesito botarte de menos e espertar á mesma hora, pasar fame para que as túas landras saiban mellor. Grazas polos teus agarimos, os teus sorrisos e comidas. Por favor, segue a vir e eu seguirei a agardarte.

Laura Pozaco, 6ºB

(CEIP Álvarez Limeses)

Son unha cabra. Cada día, o meu granxeiro ven visitarme. Antes tíñalle medo, pero agora xa non, xa me acostumei a que me quite o leite. Gústame moito que veñas verme, aínda que nin ti me entendas nin eu te entenda. Pareces moi simpático. Gústame cando ves e tráesme comida, está moi rica e saborosa. Tamén me gusta que me quiten o leite, pero non en cantidade xa que despois estou moi cansa. Os teus agarimos son o mellor. Recórdasme cando era pequeno e xogaba cos meus amigos, pero sobre todo a miña nai. Os seus agarimos encantábanme. Eu era mi feliz alí, coa miña nai e os meus agarimos. Non digo que aquí non sexa feliz, que o son, pero… alí o era máis. Ti non sabes porque fago o leite, mais gustaríame explicarcho, pero non podo. Fago leite porque quero aínda que a min non me serve para nada, pero a ti si. Por iso o fabrico, para que ti esteas contento comigo. Dáme medo  cando eu estou nun lugar e ti me miras polas miñas costas. Teño que pensar que es ti, que non me farás dano. Pénsoo porque de pequeno, cando a miña nai estaba anoxada comigo me miraba así, e dábame medo. Tampouco me gusta que me teñas encirrada, pois para min é raro porque toda a vida a vivín nun lugar aberto, ao aire libre. Polas noites soño cun lugar onde as flores medran moito, a herba é verde e moi saborosa, e ti e máis eu xogamos moito ao aire libre, a correr por aí. Eu quero que saibas que cando poño as orellas cara atrás é que estou triste. Se poño o rabo cara arriba e o movo é que estou moi feliz. Douche as grazas por traerme a comida, por darme aloumiños que me recordan a miña infancia, por darme un paseo polo prado de vez en cando. Desexo que me recordes sempre e mentres que esteas comigo me queiras moito.

Sara Alfaya Davila.

CEIP Álvarez Limeses. 6ºA

Son un tigre circense. Moitos días venme ver adestrador. Eu pásoo ben adestrando con el porque me trae comida, auga e cariño. Todos os días me coida ben, faime compaña, e aínda que sei que lle podo facer dano non llo fago porque me mantén limpo e coas gadoupas curtas. A cambio eu fago o que me di. Ti es moi bo comigo porque acaríñasme e cóidasme. Eu intento comunicarme mandándoche sinais, pero a maioría non as entendes, e o mesmo intentas ti, pero eu tampouco te entendo. Hai moitas cousas que me gustan, como cando me acariñas o lombo e a cabeza, porque me lembras á miña nai cando me collía e me lambía. En cambio hai cousas que non me gustan, como ese aro de lume, porque para nós, os tigres, o lume é moi perigoso. Tampouco me gusta estar rodeado de persoas berrando porque é moi molesto. Non me gusta que me metades nunha gaiola na que non me podo mover. Así que me gustaría non pasar polo aro de lume, que non me engaiolases e que a xente non berrara, pero que non pares de acariñarme e de darme comida e auga, porque aínda que sexa un tigre e ti unha persoa, somos amigos.

Ismael Villaverde Mouriño.

CEIP Parada Campañó.

 

Son unha ovella. Ás veces ven un neno. Chámase Arturo. Ven ao zoolóxico, ao lugar onde vivo. Teño poucos amigos e non me gustan os humanos, pero el é diferente, dáme a comida e acaríñame, dáme agarimo.

A min gustaríanme falar con el, dicirlle que o quero, dicirlle que non fale tan rápido, que non faga eses xestos tan molestos, eses sons que sei que fai cando se enfada ou está triste. Pero tamén quero darlle as grazas por eses sorrisos, por esas palabras que non entendo, pero que sei que o dis con agarimo e cun sorriso que me encanta. Gústame que me acariñes, que me abraces e que me adiques eses sorrisos, ou que me saques a dar un paseo.

Nono me gusta cando me cortas a lá, dáme medo igual que cando veñen os teus amigos e se rin da miña forma de falarche, de como me abrazas. Eles péganme, por iso dáme medo a túa familia e os teus amigos.

Gustaríame que souberas que cada vez que me oes mear ten un significado diferente. Aínda que ti non creas. E riste cando meo, pero aínda que te rías do que falo dedícasme ese sorriso tan bonito. Gustaríame vivir no prado eu e o resto de ovellas, pero sei que te botaría de menos e volverei correndo á gaiola só por ver o teu sorriso. Agora penso que se ti te puxera no meu corpo eu podería pensar coma unha persoa, non ter tanto medo de ti. Se ti puideras non traer aos teus amigos… Quérote polo que es.

Genet Duarte Ruibal.

CEIP Álvarez Limeses. 6ºB

 

Son un gato. Hai moito tempo veume dar unha visita unha muller que é de Campañó. Cando me viu empezou a tocarme e a darme bicos. De alí a un pouco duchoume, secoume, peiteoume e vestiume cun vestido para gatos. Despois botoume de comer. Cando acabei de comer colleume e non sabía a onde me ía levar. Fomos dar a un sitio onde había moita, moita xente. Había gatos moi ben vestidos e peiteados. Había uns homes moi ben vestidos e cuns papeis tomando nota, e sentíame moi raro porque nos miraban moito. De alí a un pouco deron un premio. Ao dárenmo a min sentinme moi contento porque todo o mundo me tocaba e a muller sentiuse moi contenta. Ti es moi boa comigo. Dásme moito cariño e bicos. Tamén me gusta cando me acariñas na papada, pero o que máis me gusta é cando de noite te metes na cama e me colles, e me metes contigo. Eu non te entendo cando me acariñas e sei que me queres mito, e ti non sei o que entendes de min. Eu creo que o único que entendes é cando baixo as orellas e cando saco as unllas. Hai veces que cando miras o televisor e te deitas no sofá, e me colles contigo, entre as mantas, gústame moito porque me sinto moi ben estando contigo. Hai cousas que non me gustan de ti, muller, e é que cando me cortas as unllas, porque me fas dano. O que eu desexaría é que puideramos falar e demostrarnos un ao outro o cariño que nos temos.

Son unha Abella. Algúns días cando saio da miña colmea vexo un señor cun uniforme branco e aínda que non lle vexa a cara eu xa non lle teño medo. Ao principio claro que si. Ti tamén pensas , tamén tes medo, ao igual ca min cando fas movementos bruscos, que penso que me vas matar, pero sei que non porque xa te coñezo. Eu fago o mel, e ti a colles. Aínda que ti non o saibas iso é coma un traballo en equipo. Ao principio eu sentíame mal porque cando facía o mel ti a collías. Pero en canto vin o que collías, que é bastante… pero agora eu esfórzome máis e fago máis, con axuda das demais abellas. Claro, soa xa non son capaz. Iso ao principio pareceume mal, claro, pero agora xa me acostumei.

Gustaríame poder dicirche que algunhas abellas non lles cae ben, porque ti te levas todo o seu mel, pero a outras non lla levas toda porque fan o mesmo ca min. Aínda que non lles caias ben, porque entras nas súas casas sen estar convidado, a min non me pasa, porque te coñezo.

A min gustaríame vivir nun prado, cheo de flores, onde sempre faga sol, coa miña colmea, no medio, gozando do aire, voando, facendo mel, sempre facendo mel. Grazas por todo, máis, non me collas tanto mel. Móstrame o teu rostro que eu sempre cho ensino, e segue a facer o teu traballo. Eu tamén o farei. Aínda que me quede sen mel, porque a colliches ti, eu sempre quererei que veñas. Espero que ti tamén.

Sofía Morillo Lozoya.

CEIP Álvarez Limeses. 6ºB

Son un porco. Todos os días ven darme de comer o granxeiro. Cando ven onda min o meu corpo énchese de ledicia. Sempre ven cargado coa miña comida favorita. Entre os dous entendémonos moi ben. Ti sabes que cando berro moi forte significa que quero máis comida, que cando berro máis suave significa que quero que me aloumiñes, máis non todo é perfecto. Cando me rebozo na lama rífasme moito e enfádaste comigo. Eu non o entendo moi ben. Deberías saber que a nós, os porcos, gústanos moito rebozarnos na lama, xa que é propio da nosa natureza. Ademais, cando me rebozo na lama véñenme á memoria recordos felices de cando era un bacoriño. Recordo cando me rebozaba na lama xunto coa miña familia. Eramos moi felices. Unha das cousas que me molesta moito é que, cando chega a noite, encírrasme nun sitio pechado e escuro. Paso moito medo e, ás veces,  non podo durmir durante toda a noite. Menos mal que teño a compaña doutros porcos, e podo durmir tranquilo. Deberías saber que cando soño, soño co meu mundo perfecto, co sitio onde me gustaría estar. Soño con toda a miña familia, co felices que eramos cando estabamos todos xuntos. Quero que sexamos amigos para sempre, aínda que non nos entendamos ben. Ti sempre estarás no meu corazón.

Sara Castro.

CEIP Álvarez Limeses. 6ºA

Son unha pomba. Todos os días veñen nenos  a verme ao parque. Algunhas veces obsérvoos e outras veces obsérvanme eles. Algúns nenos asústanme e outros tranquilízanme e danme de comer. Hai un neno que sempre ven ás seis da tarde. Leva pan e xoga á pelota, pero cando corre cara a min asústame, asústome moito. Gustaríame falar con el e dicirlle que non teño fame. Ao que si que non sei xogar é ao fútbol, que non entendo algunhas palabras que din e que non corra tan rápido, que vai caer. Quero que me acariñe pero sempre ten as mans moi frías. Gustaríame ser grande coma el e xogar, comer un xeado. Gustaríame poder ser normal, pero tamén me gusta voar, ser como son. Gústame a confianza eu me das, verte medrar e rir. Cando caes choras. Póñome triste, pero despois segues xogando. Hai tempo que non ves ao parque. Penso que estás enfermo e cousas así. Espero que esteas ben e esteas tan feliz coma sempre. Os outros nenos non me tratan tan ben, tíranme pedras e iso non me gusta. Quero que volvas xogar aquí despois de rematar as tarefas e de volver dun adestramento de fútbol. Quero que volvas. Gustaríame dicirche que non quero comer sempre pan. Gústame o millo, os chuches… pero non me entendes. Quero falar contigo e cos outros nenos, pero por desgraza non podo, e iso moléstame moito. Gustaríame que me acompañases, que sounberas voar e poder ir a un lugar moi alto e ver á xente pasar, como anoitece e ver voar aos demais paxaros. Iso faríame mi feliz. Sería perfecto que ti tamén foses unha pomba. Iso faría as cousas máis fáciles. Poderiamos falar, voar, rir, xogar… Poderías entenderme e eu a ti. Sería un paraíso. Non me berres, non me asustes, non corras tan rápido cara a min, non tires a pelota. Quero xogar tranquilamente, quero coñecer aos teus amigos e poder falarlles. Quero poder ir á túa casa e xogar a es videoxogo que tanto che gusta, poder entender todas as palabras que dis e que ti me entenderas.

Melisa Rivera Rojas.

CEIP Álvarez Limeses. 6ºB

Son un rato. Todos os días venme ver un avó. Cólleme e dáme aloumiños. Despois volve meterme na miña casiña e dáme de comer. Ti es o avó que todos os ratos queren. Gústame que me collas, que me leves ao sofá, que durmamos os dous xuntiños. Recordo o día que fixeches un carteliño co meu nome, Hugo. Ese nome gústame moito. Eu durmo agochado, camuflado entre as herbas que me pos, porque se ven a serpe eu estou agochado. Non me gusta que me poñas as luciñas, pois penso que estou atrapado. O meu lugar dos soños é unha coviña no alto dunha árbores, pero non no alto máis alto, no centro, onde poida escapar das aves e das serpes. Un lugar tranquilo. Cando me moves polo aire moi a presa penso que estou nas gadoupas dunha aguia. Ven verme todos os días, dáme de comer, aloumíñame, e sempre, sempre, seremos amiguiños.

Manoel Mellid Losada.

CEIP Álvarez Limeses. 6ºA